هیچ شده تا حالا توی مجلس عزای امام حسین (ع) بشینین و وسطای مجلس که مداح نوحه میخونه یه نفر یا چن نفر با صدای بلند گریه کنن و یا گریه‌شون صدادار باشه و توجه شما رو به خودش جلب کنه ؟
(البته این مطلبو با لطف! صدا و سیمای خودمون که صورت یه نفر رو که تو حال خودشه و داره گریه میکنه رو زوم میکنه و نشون خلق الله میده اشتباه نگیرین منظورم این نیست ، ادامه مطلبو بخونین)
برای من خیلی اتفاق افتاده طوری که بعضی وقتا توجهم از اونچه مداح میخونه به صدای گریه کننده جلب می‌شد و یه وقتا هم پیش خودم می‌گفتم این چه وضعیه ؟ خب یواش‌تر گریه کن (با کلاس‌تر) !
امروز (اول محرم سال 1430) تو اداره بین دو نماز حاج آقا علوی یه حدیث خوند از فرمایشات امام رضا (ع) که مارو برد تو حال و هوای حال اون حضرت در هنگام ذکر مصائب جد بزرگوارشون و یه چند تایی از مجلسیا هم شروع کردن به حال دادن به مجلس و با صدای بلند گریه کردن (واقعا اشک میریختن و در سوگ امام عزیزشون گریه میکردن) توجهم بهشون جلب شد ولی این دفه برخلاف همیشه که بحث باکلاس گریه کردن یادم میومد به حالشون غبطه خوردم ! چه باحال بودن ! چه با حال گریه میکردن ! چه حالی داشتن اونا ! خوش به‌حالشون !
... از این که تو گریه کردن کم رو ام (برخلاف خیلی جاهای دیگه!) خیلی خجالت کشیدم از امام حسین (ع) و بیشتر از خودم چون امام حسین نیازی به اشک ریختن من نداره این منم که به اشک ریختن برای امام حسین نیاز دارم و ...
صلی الله علیک یا ابا عبدالله
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین و رحمه الله و برکاته
*********************
عطری که از حوالی پرچم وزیده است
مارا به سمت مجلس آقا کشیده است
از صحن هر حسینیه تا صحن کربلا
صد کوچه بازکنید که محرم رسیده است
